تو این زمونه, عشق نمی مونه
عاشقی وعشق چیه, وفا کدومه
رفته محبت, غم شده عادت
کجا رفیق, کجا یه دوست
کجا یه همدم, گلی تو دنیا
پیدا نمیشه, گل رفته
خار اومده, بهار چی میشه
درآغوش باد, من رفتم از یاد
سکوت این عهدو شکستم, چرا فریاد
حالا وای وای
عزیزم یادت میاد سه شنبه ها
پا به پای هم میرفتیم تا کجا
کوچه های خلوتو یادت میاد
اون همه صداقتو یادت میاد
عزیزم یادت میاد که گریه هات
چجوری آتیش به جون من میزد
نمیشد بهت بگم دوست دارم
تا میخواستم زبونم بند میومد
کوچه های خلوتو قدم زدن
توی هفته های تلخ و بیصدا
حالا روزا همشون سه شنبه ان
لعنت خدا به این سه شنبه ها
توی هفته های بی نام و نشون
روز دیوونگی ها سه شنبه ها
با خودم میگفتم ای کاش ای کاش
همه روزای خدا سه شنبه بود
حقته بی قراری ، شیون و گریه زاری
تو همونی که میگفتی ، هیچی دوسم نداری
فرقی اگه نداره ، بود و نبودن من
پس چرا غرق اشکی ، موقع رفتن من
قید منو دیگه بزن ، که دارم از اینجا میرم
تنها میدم دل به سفر ، دست تورو هم نمیگیرم
فرقی اگه نمیکنه ، گریه و زاری چی چیه
بر نمیگردم تا نگی ، اون که تو قلبته کیه
زیر بارونای عمرت ، تک و تنها آس و پاسم
خسته ی خسته ی خسته ، عاشقم یا بی حواسم
هق هق ابر سیاهم ، بی تو افتاد به شماره
بی تو من در پی مرگم ، با یه چشمک یا اشاره
عسل ناب نگاهت ، شهد مسموم صداقت
قصه های عاشقونه ت ، خنجری پشت رفاقت
آخ که از اول قصه ، دلت از دلم جدا بود
این حریر رو تو سوزوندی ، نگو که کار خدا بود
حالا من موندم و زخم ، پر پرواز شکسته
یکی انگار توی خونه ، همه ی درارو بسته
توی فصل آخر من ، جز تو اسم دیگه ای نیست
کاش میدونستی نگاهت ، دیگه اون همیشگی نیست
اون روزا که تنها بودی گم شده دریا بودی
قایق تو شکسته بود تنت نحیف و خسته بود
فانوس دریاییت شدم عشق اهوراییت شدم
گذشتم از هر هوسی تا تو به مقصد برسی
آهنگ تهمت ناروا از محسن چاوشی
اما به جاش تو بد شدی از منو عشقم رد شدی
به من یه پشت پا زدی تهمت ناروا زدی
اون روزا که تو جنگلا ترسیده بودی بیصدا
بین درختای بزرگ میون گله گله گرگ
گذشتم از جون خودم طعمه ی دشمنات شدم
با تیکه پاره های من روزای تو ساخته شدن
میکشمت اگه یه روز با غریبه ببینمت
گل منی نمیذارم دست دیگه بچیندت
گولم زدی اما بدون یه روز سراغ تو میام
با خنجری تشنه واسه سینه ی داغ تو میام
میمیرم و میسوزم از این حیله و نیرنگ تو
مگه چه کردم با دلت عمری بودم تو چنگ تو
قانون تو تو عاشقی هوسه
میکشمت دستم بهت برسه
دو ته سیگار مونده رو میز ، یه ماتیکی یکی تمیز
گفتی به من تنها بودی ، کی بوده پس اینجا عزیز
وای که دلم داره دیگه دق میکنه پر میزنه
شب خوشیت تموم میشه صبح منم سر میزنه
نفس نفس میزنم و از دور تماشات میکنم
رفتی با اون مرد غریب ندیدی نگات میکنم
کلاف سر در گم زندگیمو میشکافم
به عشق تو اونو دوباره از نو می بافم
حتی اگه این خونه زندون بشه میخندم
زندگیم از دست تو داغون بشه میخندم
میگذره این دلخوریا می گذره
عمر تو و من به خدا می گذره
اون که به ویرونی این خونه زد من بودم
زلف پریشون تو رو شونه زد من بودم
به فکر من باش که کسی رو جز تو ندارم
حوصله ی این همه تنهایی رو ندارم
یه دل دارم خدا داره
زمین داره هوا داره
میون دریای غمش
کشتی و ناخدا داره
یه دل دارم تَرَک داره
ترس و یقین وشک داره
رو بام برفیش همیشه
یه دنیا بادبادک داره
یه دل دارم آتیش داره
تو ابرا قوم وخویش داره
نه راه پس مونده براش
نه طفلی راه پیش داره
یه دل دارم رقیب داره
فراز داره نشیب داره
با اینکه آدم نشده
کلی درخت سیب داره
یه دل دارم خدا داره
زمین داره هوا داره
میون دریای غمش
کشتی و ناخدا داره
یه دل دارم تَرَک داره
ترس و یقین وشک داره
رو بام برفیش همیشه
یه دنیا بادبادک داره
یه دل دارم وفا داره
یه طاقی از طلا داره
تو بهترین جاش یه دونه
قصر و یه پادشاه داره
یه دل دارم نگین داره
هوا داره زمین داره
تو دریای پر از غمش
قایق و سرنشین داره
جان من است او هی مزنیدش ، آن من است او هی مبریدش
آب من است او نان من است ، مثل ندارد باغ امیدش
باغ و جنانش آب روانش ، سرخی سیبش سبزی بیدش
متصل است معتدل است ، شمع دل است او پیش کشیدش
جان من است او هی مزنیدش ، آن من است او هی مبریدش
آب من است او نان من است ، مثل ندارد باغ امیدش
باغ و جنانش آب روانش ، سرخی سیب اش سبزی بیدش
متصل است معتدل است ، شمع دل است او پیش کشیدش
هرکه ز غوغا وز سر سودا سر کشد اینجا سر ببریدش
عام بیاید خاص کنیدش خام بیاید هم بپزیدش
باغ و جنانش آب روانش ، سرخی سیبش سبزی بیدش
متصل است معتدل است ، شمع دل است او پیش کشیدش
جان من است او هی مزنیدش ، آن من است او هی مبریدش
آب من است او نان من است ، مثل ندارد باغ امیدش
باغ و جنانش آب روانش ، سرخی سیبش سبزی بیدش
متصل است معتدل است ، شمع دل است او پیش کشیدش
ای مردمان ای مردمان از من نیاید مردمی
دیوانه ام نندیشد آن کندر دل اندیشده ام
امروز عقل من ز من یکباره ای بیزار شد
خواهد که ترساند مرا پنداشت من نادیده ام
در دیده ی من درآ و از چشم من بنگر مرا
زیرا برون از دیده ها منزل گهی بگزیده ام
من از برای مصلحت در حبس دنیا مانده ام
حبس از کجا من از کجا مال که را دزدیه ام
تو مست مست سرخوشی من مست بی سر سرخوشم
تو عاشق خندان لبی من بی دهان خندیده ام
چندان که خواهی در نگر بر من که نشناسی مرا
زیرا از آن کم دیده ام من صد صفت گردیده ام
در زخم او زاری مکن در ریه بیماری مکن
صد جان شیرین داده ام تا این بلا بخریده ام
پیش طبیبش سر بنه یعنی مرا تریاق ده
زیرا در این دام نزه(نظر) من زهر ها نوشیده ام
من از برای مصلحت در حبس دنیا مانده ام
حبس از کجا من از کجا مال که را دزدیه ام
تو مست مست سرخوشی من مست بی سر سرخوشم
تو عاشق خندان لبی من بی دهان خندیده ام
اوج گرفتی و من قفس شدم از تو ، حضرت آزادی وبال بالم شد
یه روز دیدمت و تازه شدم از نو ، یه روز از تو گذشت هزار سالم شد
سکوت تو مث یه راز سر بسته ، بین تولد و مرگ شناورم می کرد
نفس کشیدن توو قوطی در بسته ، از اینکه پروانه ام مکدرم می کرد
دست که می بردی به کوله بار سفر ، دخیل می بستم به دستگیره ی در
دخیل می بستم به جاده های عبوث ، دخیل می بستم به آخرین اتوبوس
دست که می بردی به کوله بار سفر ، دخیل می بستم به دستگیره ی در
دخیل می بستم به جاده های عبوث ، دخیل می بستم به آخرین اتوبوس
انقدرام میگن دلت بزرگ نبود ،دل یه زندونه یه چهار دیواری
تصورم از تو دود هوا شد رفت ، تا هی سقوط کنم به زیرسیگاری
صعود می کردم به قله ی چشمات سقوط می کردم مهم نبود برات
دلم میخواست که تورو حبس کنم تو صدام ،هیشکی به غیر از تو مهم نبود برام
چشم که مینداختی به آینه و چمدون پناه می بردم به کوچه و بارون
چشم که میبستی رو بی پناهی من پناه می بردم به نا امید شدن
دست که می بردی به کوله بار سفر ، دخیل می بستم به دستگیره ی در
دخیل می بستم به جاده های عبوث ، دخیل می بستم به آخرین اتوبوس
هی شرمساری شرمساری شرمساری
جز شرمساری از خودت چیزی نداری
هی نا امیدی نا امیدی نا امیدی
از هیچکس حتی خودت خیری ندیدی
هی تنگ دستی تنگ دستی تنگ دستی
چشماتو رو هرچی دلت می خواست بستی
هی آستین بردی به چشمای نجیبت
دستات خجالت میکشیدن توی جیبت
چون زیر بار دوستی جون کنده بودی
از مهره های گردنت شرمنده بودی
هرچی بهت تقدیم شد دوز و کلک بود
قلبت شکست از بس که دستت بی نمک بود
هی صبر کردی صبر اما بی علاجه
از صبر کردن روحتم بد هاج و واجه
بارون حریف شر شر چشم ترت نیست
سقفی که باید باشه بالای سرت نیست
با این و اون نجنگ فرار کن فرار
از مردم دو رنگ فرار کن فرار
هی لقمه توی خون زدی تا زنده موندی
عمری دم از بارون زدی تا زنده موندی
هی سیب نارس چیدی از باغ بهشتت
دیدی که راضی نیستی از سرنوشتت
چون زیر بار دوستی جون کنده بودی
از مهره های گردنت شرمنده بودی
هرچی بهت تقدیم شد دوز و کلک بود
قلبت شکست از بس که دستت بی نمک بود
با این و اون نجنگ فرار کن فرار
از مردم دو رنگ فرار کن فرار
آن دوست که من دارم آن یار که من دانم
شیرین دهنی دارد دور از لب و دندانم
بخت این نکند بامن کان شاخه صنوبر را
بنشینم و بنشانم گل بر سرش افشانم
ای روی دل آرایت مجموعه ی زیبایی
مجموع چه غم دارد از من که پریشانم
از من که پریشانم
دریاب که نقشی ماند از طرح وجود من
چون یاد تو می آرم خود هیچ نمی مانم
ای خوبتر از لیلی بیمست که چون مجنون
عشق تو بگرداند در کوه و بیابانم
یک پشت زمین دشمن گر روی به من آرد
از روی تو بیزارم گر روی بگردانم
یک پشت زمین دشمن گر روی به من آرد
از روی تو بیزارم گر روی بگردانم
این جنگل چوب خورده توو نعره های خفیفش شیر لگد خورده داره
دریاست دریایِ تابوت رو شونه های نحیفش مُرغابی مُرده داره
طفلک همش لَنگ نونه این سفره هرچی که داشته برداشته و بَذل کرده
از تشنگی نصفِ جونه ، این مشک دستاشو عُمری نذر ابوالفضل کرده
این صورتِ استخونی از فقر سیلی که می خورد درد و فراموش می کرد
البته یادم نمیره وقتی جوون بود با فوت ، خورشیدو خاموش می کرد
روحی که رو موج اف اِم میشَست کنج اتاق و سرگرم بختِ خودش بود
لبخند میزد به آفَت ، سیبی که نعشِش همیشه زیر درخت خودش بود
ای چِرک رو اسکناسا اَرابه ی ناشناسا پیکان دلتنگ بابا
بارِ تلنبار مونده از شهر و از یار مونده قربانی جنگ بابا
پیجامه یِ بی ادامه چشم انتظار یه نامه ، تسیبح و سجاده بابا
ای سُرفه های پر از دود ، ویرونه ی شاه مقصود از سکه افتاد بابا
میگفت جاهل که بودم عمر عزیزم هدر شد تووی صف سینماها
میگفت امروز دیگه نقش مهمی ندارم تویِ تئاتر شماها
میگفت ده سال هر روز راه دوا خونه ها رو تَرک موتور گریه کرده
از اون سر چاله میدون تا این سرِ توپ خونه با توپ پُر گریه کرده
میگفت ما مُرغ شامیم حالا یا بزم عروسی یا مجلس سوگواری
میگفت فرقی نداریم فرق ما دوتا شبیه ، اسب کالِسکه ست و گاری
میرفت و میگفت پشت لبخند سه در چهارم قسطِ عقب مونده دارم
میگفت از من گذشته میرفت و میگفت امشب مهمون ناخونده دارم
ای چِرک رو اسکناسا اَرابه ی ناشناسا پیکان دلتنگ بابا
بارِ تلنبار مونده از شهر و از یار مونده قربانی جنگ بابا
پیجامه یِ بی ادامه چشم انتظار یه نامه ، تسیبح و سجاده بابا
ای سُرفه های پر از دود ، ویرونه ی شاه مقصود از سکه افتاد بابا
ای آخرین شاهنامه ، افسانه ی بی ادامه
بی سنگ و کَباده
بابا تنهایی پَرده خونا ، تَه مونده یِ پهلوونا
از اسب افتاده بابا
بیا بیا که شدم در غم تو سودایی
درآ درآ که به جان آمدم ز تنهایی
عجب عجب که برون آمدی به پرسش من
ببین ببین که چه بی طاقتم ز شیدایی
بده بده که چه آوردی به تحفه مرا
بنه بنه بنشین تا دمی برآساییم
بیا بیا که شدم در غم تو سودایی
درآ درآ که به جان آمدم ز تنهایی
عجب عجب که برون آمدی به پرسش من
ببین ببین که چه بی طاقتم ز شیدایی
مرو مرو چه سبب زود زود بروی
بگو بگو که چرا دیر دیر می آیی
نفس نفس زده ام ناله ها ز فرغت تو
زمان زمان شده ام بی رخ تو سودایی
مرو مرو چه سبب زود زود می بروی
بگو بگو که چرا دیر دیر می آیی
نفس نفس زده ام ناله ها ز فرغت تو
زمان زمان شده ام بی رخ تو سودایی
بیا بیا که شدم در غم تو سودایی
درآ درآ که به جان آمدم ز تنهایی
عجب عجب که برون آمدی به پرسش من
ببین ببین که چه بی طاقتم ز شیدایی
بده بده که چه آوردی به تحفه مرا
بنه بنه بنشین تا دمی برآساییم
مجو مجو پس از این زینهار راه جفا
مکن مکن که کشد کار ما به رسوایی
برو برو که چه کش می روی به شیوه گری
بیا بیا که چه خوش می چمی به رعنایی
مجو مجو پس از این زینهار راه جفا
مکن مکن که کشد کار ما به رسوایی
برو برو که چه کش می روی به شیوه گری
بیا بیا که چه خوش می چمی به رعنایی
مرو مرو چه سبب زود زود بروی
نفس نفس
زمان زمان
مرو مرو چه سبب زود زود بروی
بگو بگو که چرا دیر دیر می آیی
نفس نفس زده ام ناله ها ز فرغت تو
زمان زمان شده ام بی رخ تو سودایی