ای آتش همیشه در زبانه
ای گرمای دلم در این زمانه
ای نازنین ای همصدای روزم
ای مهربان ای آغوش شبانه
با من باش با من باش ای خاتون شاعرانه
کدبانوی همیشه های خانه
ای تحفه ی بهشتی ای عشق سرنوشتی
آغاز هر چه خوبی پایان هر چه زشتی
با من ای کسی که نام خود را
بر صفحه ی پیشانی ام نوشتی
با من باش با من باش ای خاتون شاعرانه
کدبانوی همیشه های خانه
ای تحفه ی بهشتی ای عشق سرنوشتی
آغاز هر چه خوبی پایان هر چه زشتی
با من ای کسی که نام خود را
بر صفحه ی پیشانی ام نوشتی
پرسیدم از آلاله های صحرا
پرسیدم از بهاره سبز زیبا
پرسیدم که کشته طاقت ام را او
پرسیدم از سکوت نیم شب ها
پرسیدم ازصدای روی لب ها
پرسیدم از امید جانه شیدا کو
زهر نا آشنای نشان از تو گرفتم
غم و درد جدایی به هر بیگانه گفتم
صد دفعه از ان کوچه گذشتم
اما تو در ان خانه نبودی
خون شد دلم از یاد تو اما
یاد منه دیوانه نبودی
ای آنکه نبودی یک لحظه به کامم
بازا که ببینی می میرم از این غم
دو لب همچون انار گونه ای همچون هلو داری
زه بسکه خوشکلی بامن همیشه هاتو هو داری
دوتا گرمک بود لرزون میونه سینه نازت
تو چون سیب گلابی سر داری رنگ بو داری
ملامت میکنی ما را میونه هر کس ناکس
چقدر گفتی که ای عاشق سر همچون کدو داری
رخم مانند الوزرد شد از غصه هجران
فراموشم مکن انگار که روی چون هلو داری
ای نگارا با من مسکین سر یاری نداری
شیوه ای هم در جهان جز مردم آزاری نداری
گر چه اسکندر بگردی دور دنیا همچو من
ای شوخ سیمین تن تو غمخواری نداری
گل فروش شهرم و از کار خود بسیار خرسندم
دست بدست گل برای خوشگلای شهر می بندم
لالەی دارم کە آن را نە چمن نە باغ دارد
لالەی من این دل مە دوهزاران داغ دارد
عزیزم از غمت رنگ مرا چون زعفرون کردی
مثاله لاله عباسی رخم را لاله گون کردی
مرا دیدی و چون لیمو عمانی ترش رو گشتی
ز من بگذشتی و تلخی چنان گل گاوزبون کردی
تو با شیرین لبانت قند و شکر را ز رو بردی
تو با این تندی خویت رقابت با توتون کردی
ز مویت بوی هل از روی تو بوی گلاب اید
به بازار نکویان خوب نرخت را گرون کردی
به انبه لبو ان فلفل خالت قسم ای گل
که تا رفتی زه پیش من لبامو اویزون کردی
خدایا دلبرم نارو به من زد شرمسارش کن
ز شهر آواره اش کن سوی غربت خوار و مارش کن
تقاص ما رو از او پس بگیر و در همین تهرون
مثال من دچار اخم و تخم صاب کارش کن
صفا کردم باهاش اما رو دست خوردم بد آوردم
تو هم این پر جفای بی صفت را بد بیارش کن
به سازش هر چه رقصیدم به ساز من نمیرقصه
خدایا یا بکش این دلبر و یا سازگارش کن
تو ای دلدار تازه دم نمیدونم کجا رفتی
یهو کفتر شدی پرپر زدی سوی هوا رفتی
تو ای دلدار تازه دم نمیدونم کجا رفتی
یهو کفتر شدی پرپر زدی سوی هوا رفتی
تو ای دلدار تازه دم نمیدونم کجا رفتی
یهو کفتر شدی پرپر زدی سوی هوا رفتی
تو ای دلدار تازه دم نمیدونم کجا رفتی
یهو کفتر شدی پرپر زدی سوی هوا رفتی
خدا نخواد که روزی از تو جدا بمانم
اسم تو ای عزیزم شده ورد زبانم
بی تو چو مرغ بی پناهم بی توشب سرد و سیاهم
تو روشنی بخشی به راهم
دنیا رو با همه خوش رنگی یه لحظه من بی تو نخواهم
اینو می خونی از نگاهم
به آسمون عمرم تو هستی چون ستاره
بی توشبم سیاهه چشمام ستارگانه
ای وای اگر بی تو بمانم دیگر نمی ماند نشانم
از کف رود تا با توانم
ای نازنینم ای مهربانم با توفراز آسمانم
هرگز مباد بی تو بمانم
من مثل یک زمینم تو ابر پُربارونی
برای من تو دنیا عزیزی مثل جونی
ای وای اگر بی تو بمانم دیگر نمی ماند نشانم
از کف رود تا با توانم
ای نازنینم ای مهربانم با توفراز آسمانم
هرگز مباد بی تو بمانم
خدا نخواد که روزی از تو جدا بمانم
اسم تو ای عزیزم شده ورد زبانم
بی تو چو مرغ بی پناهم بی توشب سرد و سیاهم
تو روشنی بخشی به راهم
دنیا رو با همه خوش رنگی یه لحظه من بی تو نخواهم
اینو می خونی از نگاهم
ای خدا من عاشقم دردآشنا سازم دگر
ای رهنما سوزم ببین کو راه چاره آه
با نوای ساز من از خود رها آیا شود
روزی بیآید او دوباره
دارم شور ترانه داغ جوانه برای عاشقان دیرین
هر شب دفتر شعرم خوانده به دوشم ترانه ای زلال و شیرین ترانه ای زلال و شیرین
غم ز کدامین درآمدهکه چون آتش برآمده
دانی شبم سحر شده زده شراره
بیا بیا دگر که رنج زمان کشانده ام به فغان
تا بنشینی در بر من گل بدمد از خاطر من
بیا بیا ، دگر که رنج زمان کشانده ام به فغان
تا بنشینی در بر من گل بدمد از خاطر من
اشکم ببین هر شب آهم دگر ای دوست در شعله های تب
تا بنشینی در بر من گل بدمد از خاطر من
تا بنشینی در بر من گل بدمد از خاطر من
ای خدا من عاشقم دردآشنا سازم دگر
ای رهنما سوزم ببین کو راه چاره آه
با نوای ساز من از خود رها آیا شود
روزی بیآید او دوباره
ای خدا من عاشقم دردآشنا سازم دگر
ای رهنما سوزم ببین کو راه چاره آه
با نوای ساز من از خود رها آیا شود
روزی بیآید او دوباره
دارم شور ترانه داغ جوانه برای عاشقان دیرین
هر شب دفتر شعرم خوانده به دوشم ترانه ای زلال و شیرین ترانه ای زلال و شیرین
با نوای ساز من از خود رها آیا شود
روزی بیآید او دوباره
ای خدا من عاشقم دردآشنا سازم دگر
ای رهنما سوزم ببین کو راه چاره آه
با نوای ساز من از خود رها آیا شود
روزی بیآید او دوباره
دارم شور ترانه داغ جوانه برای عاشقان دیرین
هر شب دفتر شعرم خوانده به دوشم ترانه ای زلال و شیرین ترانه ای زلال و شیرین
گلی گم کرده ام در خم کوچه ی آرزو
چنان دیوانگان دور خود گردم و رو برآرم به هرسو
چه آسان رفته از دست من گوهر زندگی
چه مشکل شد مرا این نفس های در احتزار از غم او
تا دلی به غمش مبتلا نشود باخبر کسی از حال ما نشود
نه کسی خبری می رساند از اون نه که چشم و لبی نامه خواند از او
وای وای آآی وای شکوه دارم از آن ماه
پس پرده نهان ماه پرده گیان دل من غم خود چاره داند از اون
وای وای آآی وای شکوه دارم از آن ماه
ای کاش اگر روح و جان مرا خانمان مرا به غم نسپارد
به غم نسپارد
به کلبه س سردو تار دلم شوره زار دلم قدم بگذارد
قدم بگذارد
وای از زلف حلقه زنش یارب کن نصیب منش
وای وای آی وای
گلی گم کرده ام در خم کوچه ی آرزو
چنان دیوانگان دور خود گردم و رو برآرم به هرسو
چه آسان رفته از دست من گوهر زندگی
چه مشکل شد مرا این نفس های در احتزار از غم او
تا دلی به غمش مبتلا نشود باخبر کسی از حال ما نشود
نه کسی خبری می رساند از اون نه که چشم و لبی نامه خواند از او
وای وای آآی وای شکوه دارم از آن ماه
پس پرده نهان ماه پرده گیان دل من غم خود چاره داند از اون
وای وای آآی وای شکوه دارم از آن ماه
قبله گاه منی ، جان پناه منی ، نازنین دلم ، مهربان منی
گر ز راه وفا ، به سوی من اشاره کنی ، دامن دل من ، پر از گل و ستاره کنی
تو ازهمه دنیا نصیب منی ، تو مرهم دردی ، طبیب منی
چو ماهی به آب ، چو خسته به خواب ، چو شب به سحر ، بر تو محتاجم
چو دل به صفا ، چو گل به هوا ، بیا که دگر ، بر تو محتاجم
تو ازهمه دنیا نصیب منی ، تو مرهم دردی ، طبیب منی
ببین چه کرده ای روزگار مرا ، خزان زده ای برگ و بال مرا
آه اگر ز دلم عقده وا نکنی ، بر من و دل من ، اعتنا نکنی
تو ازهمه دنیا نصیب منی ، تو مرهم دردی ، طبیب منی
جز آنکه تو دانی اسیر توام ، مشتاق رخ دلپذیر توام
داغم چه گناهی آه ، زین عاشق شیدا ، از نگهت ، جز جان و دلی برخاک رهت
دیگر تو چه خواهی
مگذر مگذر از برابر من ، بنشین و مکش سایه از سر من
مشکن مشکن روح و جان مرا ، که جفا مشود از تو باور من
آه اگر ز دلم عقده وا نکنی ، بر من و دل من ، اعتنا نکنی
تو ازهمه دنیا نصیب منی ، تو مرهم دردی ، طبیب منی
زبان دلم را همه مشکلم را تو می دانی ، غم و درد ما را تو خود چاره فرما به پنهانی
قبله گاه منی ، جان پناه منی ، نازنین دلم ، مهربان منی
گر ز راه وفا ، به سوی من اشاره کنی ، دامن دل من ، پر از گل و ستاره کنی
تو ازهمه دنیا نصیب منی ، تو مرهم دردی ، طبیب منی
شب که میرسد از کرانه ها به آسمان بی کرانه
نیمه جان و تن آسمان و شب منو غریبه یک شبانه
دوری مکن از آشیانم ای یاد تو چراغ خانه ام
بیا ببین که با غمت به گفتگویم
خیال تو چه شاهدان به پیش رویم
شب پر از هوای تو غم نشسته جای تو
من به اشک دیده غرقم و سپیده بدان من افق دمیده
ناگه آن هوایت یاد آشنایت سترده اشک من ز دیده
تو بپرس قصه های شب مرا شعله تب مرا
از آسمان بی ستاره
تا تمام دل تو را جمله آب و گل تو را به شرر افکند
پس از آن دست سرد من و دعا پرکشیده سوی خدا
که ناگهان از آن شراره
ای خجسته سحر من ناشکسته گوهر من دل تو نشکند
باز منو شبیم و آسمان میان تو چو شاهدان به پیش رویت
باز حریف باوفا غمت بیا ببین که با غمت به گفتگویم
من نشسته با غمت با غم دمادمت
هم سخن مینوشد هم سخن سراید
غمت به گوش و من سراید
گاهی از صفایت گاهی از وفایت
برای غم سخن سرایم
شب که میرسد از کرانه ها به آسمان بی کرانه
نیمه جان و تن آسمان و شب منو غریبه یک شبانه
دوری مکن از آشیانم ای یاد تو چراغ خانه ام
بیا ببین که با غمت به گفتگویم
خیال تو چه شاهدان به پیش رویم
سر کرد وصف خوبیه رویت
زبان ما ذکر خوبیه تو سخن از دهن ما
محبوب من
سر کرد وصف خوبیه رویت
زبان ما ذکر خوبیه تو سخن از دهن ما
محبوب من
سلطان قلبم کشیدی چرا سایه از سر من
هرگز کجا این جدایی تو میشه باور من
یار قدیمی همیشه صمیمی به گلشن یاران تو عطر نسیمی
راه تو بسته دل تو شکسته به موی سپید و چهره خسته
ناز اون طرز غزلخونی تو
شور شادی و پریشونی تو
با همه خاطره هام به مزار تو میام
شاخه ای گل میارم اشک گلگون می بارم
من تو رو به گنج قارون نمیدم
به زر و مال فراوون نمیدم
ای تو سینه موندنی مثل قصه خوندنی
از کدوم پنجره بود که پر زدی
به دیار تازه ای تو سر زدی
چی بخونم نمیتونم میخوام آواز بخونم
کوچه مرد قصه های آشنا
همدم مردم افتاده ز پا
مثل شب آروم ولی پر رمز و راز
مثل گل ساده ولی بی ادعا