بی تو چون شبهای دیگر
امشب آرامی ندارم
در سکوت کوچه تو
نیمه شب ره می سپارم
آن زمان این کوچه هر شب
کوچه میعاد ما بود
بر لب ما تا سحرگه
قصه فردای ما بود
این زمان افکنده بر ما
سایه ، دیوار جدایی
ای خدا آخر کجا رفت
روزگار آشنایی
ای کویر سینه من
بوته های آتشت کو
در شب سرد جدایی
شعله های سرکشت کو
دلم دریای درده منو دیوونه کرده
تو رفتی و غم عشق تو تو جونم لونه کرده
روزای عاشقی می دونم دیگه بر نمی گرده
دلم بی تو مثال غروب شوره زاره
تو باغ خشک سینه خزون بی بهاره
دوباره آسمون چشام هوای گریه داره
می خوام آروم بگیرم اگه دل تنگم بذاره
شبم تار و شبشم تار دلم با غصه غمخوار
امیدم مرده تو گور دل امید تو نمیره
جوونیمو گرفتی خدا جوونیتو نگیره
دلم بی تو مثال غروب شوره زاره
تو باغ خشک سینه خزون بی بهاره
دوباره آسمون چشام هوای گریه داره
می خوام آروم بگیرم اگه دل تنگم بذاره
توی گسترده ی رویا، ای سوار اسب ابلق
دنبال کدوم مسیری، توی تاریکی مطلق
ای به رویا سرسپرده، با توام ای همه خوبی
راهی کدوم دیاری آخه با این اسب چوبی
با توام ای که تو فکرت
با هر عشق و با هر اسمی
رهسپار فتح قلب
ماه پیشونی طلسمی
توی دستای نجیبت عکس ماه پیشونی داری
واسه پیدا کردن جاش . دنیا رو نشونی داری
ماه پیشونی تو قصه
فکر بیداری تو خوابه
خورشید هفت آسمون نیست
عکس خورشید توی آبه
از خواب قصه بلند شو
اسب چو بیتو رها کن
ماه پیشونی مال قصه است
مرد من منو صدا کن
اگه از افسانه دورم . اگه ماه پیشونی نیستم
اگه با زمین غریبه . اگه آسمونی نیستم
واسه خواب خستگی هات
مثل یک قصه لطیفم
به صداقت تو مومن
مثل قلب تو شریفم
ما راندگان باغ خداییم
ما هر دو از یک خاک و هواییم
وقتی که ما رو از گل سرشتن
با جوهر عشق ما رو نوشتن
تو سیب سرخو از شاخه چیدی
تو روح عشقو در من دمیدی
ما راندگان باغ خداییم
ما هر دو از یک خاک و هواییم
همراه ما بود از آفرینش
وسوسه های این قلب سرکش
عشق و محبت با ما عجین شد
از اولین روز قسمت همین شد
ما راندگان باغ خداییم
ما هر دو از یک خاک و هواییم
آدم خیلی حقیره، بازیچهء تقدیره
پل بین دو مرگه، مرگی که ناگزیره
حتی خود تولد آغاز راه مرگه
حدیث عمر و آدم حدیث باد و برگه
آغاز یک سفر بود وقتی به هم رسیدیم
با هر نفس هزار بار به سوی مرگ دویدیم
تو این قمار کوتاه نبرده هستی باختیم
تا خنده رو ببینیم از گریه آینه ساختیم
آدم خیلی حقیره بازیچهء تقدیره
پل بین دو مرگه مرگی که ناگزیره
فرصت همین امروزه برای عاشق بودن
فردا می پرسیم از هم غریبه ای یا دشمن
ای آشنای امروز حرف منو باور کن
فردا غریبه هستی امروزو با من سرکن
تولد هر قصه یه جادهء کوتاهه
اول و آخر مرگه بودن میون راهه
اگر چه عاجزانه تسلیم سر نوشتیم
با هم بیا بمیریم شاید یه روز برگشتیم
آدم خیلی حقیره بازیچه ی تقدیره
پل بین دو مرگه مرگی که ناگزیره
چی به پای تو بریزم لایق پای تو باشه
چی بخونم که بتونه جای حرفای تو باشه
پیشکشم برای تو یه سبد محبته
از تو یک تبسمم واسه من غنیمته
اگه کار من تمومه تو شروع دیگه هستی
تو برای غمگساری سنت منو شکستی
من که سفره دلم پیش تو بازه
ای که عشق تو همیشه چاره سازه
دوست دارم فدات کنم هر چی که دارم
اما قلبت از محبت بی نیازه
اگه کار من تمومه تو شروع دیگه هستی
تو برای غمگساری سنت منو شکستی
من پر از مضمون عشقم واژه های تازه تازه
بی بی عشقم برای اونکه میخواد دل ببازه
پیشکشم برای تو یه سبد محبته
از تو یک تبسمم واسه من غنیمته
اگه کار من تمومه تو شروع دیگه هستی
تو برای غمگساری سنت منو شکستی
گرمی قلبمو از دست تو دارم
اگه جونمو بخوای حرفی ندارم
من حروف عشقو از تو یاد گرفتم
از تو هستم هر چی دارم از تو دارم
اگه کار من تمومه تو شروع دیگه هستی
تو برای غمگساری سنت منو شکستی
اگه کار من تمومه تو شروع دیگه هستی
تو برای غمگساری سنت منو شکستی
اگه سبزم ، اگه جنگل ، اگه ماهی ، اگه دریا
اگه اسمم همه جا هست روی لب ها تو کتابا
اگه رودم رودگنگم مثل مریم اگه پاک
اگه نوری به صلیبم اگه گنجی زیر خاک
واسه تو قد یه برگم ، پیش تو راضی به مرگم
اگه پاکم مثل معبد اگه عاشق مثل هندو
مثل بندر واسه قایق واسه قایق مثل پارو
اگه عکس چهل ستونم اگه شهری بی حصار
واسه آرش تیر آخر واسه جاده یه سوار
واسه تو قد یه برگم پیش تو راضی به مرگم
اگه قیمتی ترین سنگ زمینم
توی تابستون دستای تو برفم
اگه حرفای قشنگ هر کتابم
برای اسم تو چندتا دونه حرفم
اگه سیلم پیش تو قد یه قطره
اگه کوهم پیش تو قد یه سوزن
اگه تن پوش بلند هر درختم
پیش تو اندازه ی دگمه ی پیرهن
واسه تو قد یه برگم، پیش تو راضی به مرگم
اگه تلخی مثل نفرین اگه تندی مثل رگبار
اگه زخمی ، زخم کهنه، بغض یک در رو به دیوار
اگه جام شوکرانی تو عزیزی مثل آب
اگه ترسی، اگه وحشت مثل مردن توی خواب
واسه تو قد یه برگم پیش تو راضی به مرگم
نیمه ی گمشده ی من چه کسی میتونه باشه
واسه روح تشنه ی من همیشه دیوونه باشه
کسی که هر کلامش طلوعی تازه باشه
غم و تنهایی ما به یک اندازه باشه
اون کسی که خواستن اون با همه فرق داشته باشه
هر چی که از اوبخونم شعر دلتنگی نباشه
کسی که برای خوندن نشسته توسینه ی من
نفس هاش هوای عشق ، سکوتش صدای عشق
اون که از نهایت عشق منو با اسمم بخونه
منو جزئی از وجودش یا خود خودش بدونه
اونی که گمشده از آغاز تا که من تنها بمونم
جاده ی جستجوهامو تا قیامت بکشونم
کسی که همیشه عاشق
مثل من دیوونه باشه
تو دنیا اگه نباشه
تو آینه میتونه باشه
نیمه ی گمشده ی من چه کسی میتونه باشه
منو بشناس ، منو بشناس نذار ناشناس بمونم
نذار یه عمر به تن تو مثل یک لباس بمونم
منو بشناس تا بتونیم پیش هم دوام بیاریم
برای مردم بی عشق قد عشق پیام بیاریم
منو بشناس تا بتونیم واسه درد دوا بسازیم
واسه ی ابرای ساکت تا خزر صدا بسازیم
مرد خوبم منو بشناس این قشنگ ترین علم هاست
من یه دریا احتیاجم بیا یک قطره مو بشناس
مرد خوبم منو بشناس مرد خوبم منو بشناس
من کی ام ، قله ی البرز یا که کوهی از مقوا
من چی ام ، یه شعر محکم یا ظریف ترین حرف ها
من چی ام ، یه سوزن ریز گم شده تو کاه ابهام
نه من آسون تر از اینام منو پیدا کن تو حرفام
مرد خوبم منو بشناس مرد خوبم منو بشناس
من نه عارفم نه صوفی نه درشت کلام و فاضل
من زنم یه زن عادی گاهی مجنون گاهی عاقل
منو بشناس تا بتونیم واسه درد دوا بسازیم
واسه ی ابرای ساکت تا خزر صدا بسازیم
مرد خوبم منو بشناس مرد خوبم منوبشناس
اگه زخمام بی مداواست اگه روح من معماست
تو صدام یه عقده حرفه لااقل صدامو بشناس
من چی ام یه سوزن ریز گم شده تو کاه ابهام
نه من آسون تر از اینهام منو پیدا کن تو حرف هام
مرد خوبم منو بشناس
خوابم یا بیدارم تو با منی با من
همراه و همسایه نزدیک تر از پیرهن
باور کنم یا نه هرم نفسهاتو
ایثار تن سوز نجیب دستاتو
خوابم یا بیدارم
لمس تنت خواب نیست
این روشنی از توست
بگو از آفتاب نیست
بگو که بیدارم
بگو که رویا نیست
بگو که بعد از این
جدایی با ما نیست
گوگوش خوابم یا بیدارم
اگه این فقط یه خوابه تا ابد بذار بخوابم
بذار آفتاب شم و تو خواب از تو چشم تو بتابم
بذار اون پرنده باشم که با تنزخمی اسیره
عاشق مرگه که شاید توی دست تو بمیره
خوابم یا بیدارم ای اومده از خواب
آغوشتو وا کن قلب منو در یاب
برای خواب من ای بهترین تعبیر
با من مدارا کن ای عشق دامنگیر
من بی تو اندوه سرد زمستونم
پرنده ای زخمی اسیر بارونم
ای مثل من عاشق همتای من محجوب
بمون ، بمون با من ای بهترین ای خوب
ای چراغ هر بهانه
از تو روشن از تو روشن
ای که حرفهای قشنگت ، منو آشتی داده با من
منو گنجشکهای خونه
دیدنت عادتمونه
به هوای دیدن تو پرمیگیریم از تو لونه
تا بیای که مثل هر روز برامون دونه بپاشی
منو گنجشکها میمیریم
تو اگه خونه نباشی
همیشه اسم تو بوده ، اول و آخر حرفهام
بسکه اسم تورو خوندم
بوی تو داره نفسهام
عطر حرفهای قشنگت ، عطر یک صحرا شقایق
تو همون شرمی که از اون سرخه گونه های عاشق
شعر من رنگ چشاته
رنگ پاک بی ریایی
بهترین رنگی که دیدم
رنگ زرد کهربایی
من و گنجشکهای خونه
دیدنت عادتمونه
به هوای دیدن تو
پرمیگیزیم از تو لونه
تا بیای که مثل هر روز برامون دونه بپاشی
من و گنجشکها میمیریم
تو اگه خونه نباشی
توی یک دیوار سنگی
دو تا پنجره اسیرن
دو تا خسته دو تا تنها
یکیشون تو یکیشون من
دیوار از سنگه سیاهه
سنگ سرد و سخت خارا
زده قفل بی صدایی
به لبای خسته ی ما
نمی تونیم که بجنبیم
زیر سنگینی دیوار
همه ی عشق من و تو
قصه هست قصه ی دیوار
همیشه فاصله بوده
بین دستای من و تو
با همین تلخی گذشته
شب و روزای من و تو
راه دوری بین ما نیست
اما باز اینم زیاده
تنها پیوند من و تو
دست مهربون باده
ما باید اسیر بمونیم
زنده هستیم تا اسیریم
واسه ما رهایی مرگه
تا رها بشیم می میریم
کاشکی این دیوار خراب شه
من و تو با هم بمیریم
توی یک دنیای دیگه
دستای همُ بگیریم
شاید اونجا توی دل ها
درد بیزاری نباشه
میون پنجره هاشون
دیگه دیواری نباشه
اون پرنده تو بودی
پیرهن ابرو درید
رفت و گم شد تو غرور
رفت و از همه برید
اون که روی عاشقی
طرح دلتنگی کشید
جفت پر شکستشو
توی تنهایی ندید
من اون پرندم گنگ و خسته
هر پر پاکم رویهء سنگه
هر یه پری که رخت تو بود
حالا واسه خاک رختی قشنگه
توی واپسین نفس
تو یادمی هم پرواز
باز تو میتونی فقط
باشی برام نفس ساز
بیا هم هوای من
برای من صمیمی
منو از اینجا ببر
تو ای جفت قدیمی
من اون پرندم گنگ و خسته
هر پر پاکم رویهء سنگه
هر یه پری که رخت تو بود
حالا واسه خاک رختی قشنگه
من هنوز تشنه ی نورم
تشنهء دشت خورشید
زود بیا که باد غربت
همهء پرامو چید
بیا هم هوای من
فقط تویی صمیمی
منو از اینجا ببر
توای جفت قدیمی
من اون پرندم گنگ و خسته
هر پر پاکم رویهء سنگه
هر یه پری که رخت تو بود
حالا واسه خاک رختی قشنگه
قصه گوی پیر شهرم
بگذر آرام از کنارم
در برم منشین برایت
قصه ای دیگر ندارم
قصه هایم مرده در من
دیگر از افسانه سیرم
بر مزار قصه هایم
می نشینم تا بمیرم
روزگاری آمدی تا در کنار من بمانی
کز دل من می گریزد عشق و رویای جوانی
رفتی و لب های من شد
گور سرد قصه هایم
آمدی تا بار دیگر
جان بگیرد غصه هایم
این زمان افسرده جانی بی پناهم
ای گنه کرده برو ، من بی گناهم
یه تنهایی یه خلوت ، یه سایه بون ، یه نیمکت
می خوام تنهای تنها ، باشم دور از جماعت
هوا خوشبو و تازه، به آرامش تن من
حالا غرق نیازه به تنهایی رسیدن
نفس از تن کشیدن برام این چاره سازه
یه تنهایی ، یه خلوت، یه سایه بون ، یه نیمکت
میخوام تنهای تنها، باشم دور از جماعت
نفس هام در هوای یه صبح نازنینه
برام تنها صدای طبیعت دلنشینه
می خوام دور از هیاهو دیگه تنها بمونم
می خوام اینجا برای دل خودم بخونم
یه تنهایی یه خلوت، یه سایه بون ، یه نیمکت
می خوام تنهای تنها، باشم دور از جماعت